* Rozdział 2*

 Siedzę uśmiechnięta, rozglądam się wokół. Na końcu biurka, wciśnięta pomiędzy starą lampkę i różowy piórnik, stoi zapachowa świeca. Zapach wanilii jest intensywny nawet wtedy, gdy się nie pali. Uśmiecham się szerzej. Obok mnie stoi nowy kubek, prezent świąteczny, a w nim paruje malinowy kisiel. Jestem szczęśliwa.
 Deszcz bębni o szyby i w końcu przyciąga moją uwagę. Wpatruję się w leniwe krople spływające po szybie, tak piękne, idealnie okrągłe. Ideałów nie ma. Jednak one, nawet w świecie bez ideałów są idealne. Każda jest szczególna. Bum, kropla dotknęła granicy okna i rozpłynęła się, rozmyła. Nie ma jej. Przerywam rozważania o kroplach, moje myśli nadal zajmuje co innego. Ostatni tydzień szkoły ... Im dłużej o tym myślę, tym bardziej mam wrażenie, że to był dla mnie czas detoksu. Nie fizycznego, bo nie wyobrażam sobie głodzenia się (niejedzenie z lenistwa- to jeszcze rozumiem, ale głodzenie się? Dla mnie to przesada). Chodzi mi o detoks umysłowy. No dobra, to może trochę przesada, bo ostatni tydzień pod względem nauki najłatwiejszy nie był (takie tam dwa sprawdziany dziennie </3). Dla mnie był to pewien rodzaj odpoczynku, od, dość ważnej, jak by się mogło wydawać, rzeczy. Dla innych był to sprawdzian. Całkiem duży, chociaż nie potrafię ocenić, czy trudny. A jaz radością stałam obok i przyglądałam  się, z uśmiechem na ustach. Udowodniłam sobie że jestem silna, że sama świetnie daję sobie radę. Myślę, że w pewien sposób mnie to umocniło. A czy uczestnicy zdali test? Patrzę na parujący kisiel, trochę rozwodniony zresztą. To się jeszcze okaże, przecież zawsze na wyniki trzeba poczekać.

_________________________________________________________________________________
Nie ma mnie tu tak często jak bym chciała. wybaczcie, ale "sprawy doczesne" mocno zgarniają moją uwagę. Chciałabym tyle zrobić, tyle zmienić... przede wszystkim dać się bardziej poznać i więcej pisać! Mam już pewne plany, mam nadzieję że wypalą i że moja motywacja nie wypali się nagle, gdzieś pośrodku. Jak tak święta? Bardzo mnie ciekawi, jak je przeżyliście, koniecznie dajcie znać! I piszcie, bo usycham z tęsknoty za światem